Dat je bij mensen thuis mag komen is zo bijzonder!

Een huis vol snuisterijen

Twee visites zijn me bijgebleven. De eerste is een visite bij een ontzettend lieve, grappige oudere dame, een rasechte Vlaamse paradijsvogel. Ze geeft me altijd een knuffel. Begin dit jaar meldde ze zich met pijn, pijn en nog eens pijn. In de rug. Ik ging op bezoek, stap daar binnen…dat huisje! Het stond bomvol met snuisterijen. Kopjes, vaasjes, zilver, schilderijtjes, spulletjes. En zij lag, in het donker, diep weggestopt op de bank tussen allemaal kussens. De volgende keer dat ik haar zag, was ze verhuisd naar een appartement. Beter voor haar, alles gelijkvloers. Bij de ingang van het gebouw kwam ze me al tegemoet, fris en fruitig achter de rollator – en zonder rugpijn. Binnen gaf ze me een rondleiding. Ik moest alles zien, het bed, de badkamer, haar spulletjes, “Kijk, dit kopje heb ik van mijn zoon gekregen!” Dus dat was zo’n sociale visite waarin je als huisarts weinig kunt doen, maar als mens des te meer.

“Niet naar een verpleeghuis!”

De andere bijzondere visite was bij een mevrouw met ernstige COPD en geheugenklachten. Ze kwam het huis niet meer uit vanwege die COPD. Ze heeft een zoon die heel betrokken is, maar ver weg woont. En haar partner zorgde zo goed mogelijk voor haar, maar ook zijn gezondheid liet te wensen over. Daarom heb ik uitgebreide gesprekken met hen gevoerd over opname in een verpleeghuis. Na een poosje konden ze daar inderdaad terecht, met z’n tweeën, wat heel bijzonder is. Maar toen mevrouw ging kijken, reageerde ze heel emotioneel. “Dat wil ik niet!! Ik wil thuisblijven!” Haar zoon zei: “Weet je mam, als je er zo overstuur van raakt moeten we dat niet doen.” Tja, hoe ga je daarmee om als beginnend huisarts? Ik wil het gesprek over de laatste levensfase zo open mogelijk voeren, en kan daarin ook vrij direct zijn. Maar deze mevrouw kreeg daar zo’n stress van, dus uiteindelijk hebben we ingezet op zoveel mogelijk thuiszorg.

Mooie momenten

Totdat het niet meer ging. De partner van mevrouw raakte zwaar overbelast, en zijzelf ging hard achteruit, ook cognitief. Maar zelfs in het hospice wilde mevrouw nog steeds niet aannemen dat dat het beste voor haar was. “Ik kom nog wel terug hoor”, zei ze telkens. Kort daarop ging ik met vakantie en precies in die week is ze overleden. Ik vond het naar dat ik het allerlaatste stukje niet heb kunnen doen, terwijl ik haar zo lang heb begeleid. Ik ging nog langs bij haar partner die intussen in het ziekenhuis was opgenomen met hartproblemen. Hij was zo blij! “Oh, dokter wat fijn dat je langskomt!” Een mooi moment. Kijk, de ene patiënt raakt je diep, aan de andere denk je met een vrolijke glimlach. Die luchtigheid is goed, én nodig. Ik zie patiënten uit alle lagen van de bevolking, met allerlei sociale en psychische problemen, taalbarrières en meer. Soms is het veel. Of zelfs irritant. Maar het mooie overwint, de afwisseling en het vertrouwen dat je opbouwt met je patiënten. Dat je er bent op belangrijke momenten in hun leven. Daarom word ik huisarts!

Elsa Spaans, aios